Epifiz bezi, beyinde sağ lob ile sol lobun tam ortasında bulunan, fasulye şeklinde bir organdır. Psişik algı merkezi olarak kabul edilen bu küçük organ halk dilinde ”Üçüncü Göz" ve ”Kalp Gözü" olarak da geçmektedir.

Epifiz bezi; uyku ve uyanıklık döngülerini sağlayan melatonin hormonunun yanı sıra DMT molekülünü de salgılar. DMT molekülü en fazla doğum, ölüm ve sınırlı düzeyde rüya esnasında salgılanmaktadır. Ruh bilimciler, ruhun bedene DMT molekülüyle birlikle girdiğini (doğum) ve çıktığını (ölüm) tahmin ediyor. Epifiz bezinin bir diğer özelliği de gözün yanı sıra retinaya sahip tek organ olmasıdır. Deneyler epifiz bezinin, gözlerin aksine aydınlık ortamda yetisini yitirdiğini ve karanlık ortamda işlev kazandığını gösteriyor.

Ayahuasca ilacını keyif verici maddelerle aynı çatı altında değerlendirmek doğru değildir. Şamanların önderliğindeki Ayahuasca seremonilerinde kişinin ruhu ve bedeni üzerinde şifalanmasına yardımcı olunur. Niyet zevk almak değil; aksine birtakım acılara maruz kalarak (ruhsal gelişim için feragat ederek) tekâmülünüzü geliştirmektir. Eğer ”keyifli“ bir tecrübe beklentisi içerisindeyseniz karşılığını alamayabilirsiniz çünkü “ilaç seni ele geçirdi” diye tabir ettikleri durumlarda yaşanan ruhsal sıkıntıları bedensel zorluklar ile mukayese ettiğimizde sahil ile kum tanesini kıyaslamak gibi olur. UYARI! diyorum çünkü Ayahuasca ilacı kesinlikle ”eğlence“ için yapılmamalıdır. Deneyimli bir şaman eşliğinde tüketseniz bile olumsuz psikolojik neticeler doğurabilmektedir. Eğer kişi zihin kontrolü üzerine pratik etmediyse Ayahuasca çayını tecrübelemesini önermek kötülük olur. Eğer benim gibi düşmüş (herhangi bir kutsal metni takip edecek kadar talihli olmayan) bir kişiyseniz, karşılaştığınız cevaplar sizi tatmin etmiyorsa, gözünüzün gördüğüyle yetinemiyor, kalbinize kulak verememişseniz ve enerjinin varlığı üzerine bir kanıt arıyorsanız; deneyimli bir Şaman eşliğinde Ayahuasca seremonisine katılmak inancınızı geliştirebilir

Öyle ya da böyle, en nihayetinde varacağınız yer BİR olacaktır.

Yalnızca beş duyu organımızla maddi var oluşu çok kısıtlı seviyede algılama yetisine sahibiz. İnsan bedenine transfer edilmeden önce kuvvetle muhtemel deneyimlediğimiz ancak doğumla birlikte unuttuğumuz çeşitli enerji düzlemlerine Ayahuasca çayı ile erişilebiliyor. Burada ruhsal yönden ne kadar gelişmiş olduğunuz belirleyici etmen oluyor. Ayahuasca, şifalanmanıza yardımcı olabilecekken yıkımla da sonuçlanan örnekleri mevcuttur. İlginç bir detay; Ayahuasca seremonilerinde ilacın etkisinin başlamasıyla birlikte Shipibo dilindeki türkülerde saklı olan hisleri okuyabiliyorsunuz. Kelimelerin gerekliliği kalmıyor ve enerji akımları vesilesiyle öğretiler zihninizde canlanıyorlar. Şaman, kozmik enerji ile katılımcı arasında kanal görevi görerek ihtiyacı olan bilgi akışını sağlıyor. Süreç boyunca, Hayat Veren İyi Enerji üzerine sabitlenmek çok kolay olmuyor ve bu durumlarda Şaman türküleriyle katılımcıyı bir nevi koruma kalkanına alıyor. Ruhsal yönden arınmış ve Yaratıcı ile ebedi birlikteliğinin farkındalığını nefesine katmış olmalısınız ki deneyiminizi O’nun kontrolüne bırakabilecek teslimiyete erişebilesiniz. Kontrolör konumundakinin siz olmadığını anladığınızda, zihninizle ayrışabildiğinizde ve O’na karşı sonsuz güveni O’na duyduğunuz sevgiyle harmanladığınızda aydınlık öğretilere şahitlik edebileceksiniz.

Ayahuasca çayının etkisindeyken düşünce kontrolünün geliştirmemiz gereken en önemli meleke olduğunu rahatlıkla anlayabiliyorsunuz. En nihayetinde, düşünce kontrolü ile konsantre olmak becerileri O’nunla bağlantıya geçebilmek için hediye edilmiştir. Ayahuasca seremonilerinde, merkezimde O’nun olmadığı her anda, her ne olursa olsun güvende olduğumu unutmam çok kolay oluyordu ve beraberinde korku enerjisi ile ıstıraplar havuzuna düşüyordum. Aynı şekilde, düşüncenin kökü Sevgi’den gelmiyorsa Yok Eden Enerji etkisine giriyordum. Düzenli olarak Ayahuasca seremonilerine katılarak ruhsal temizlenmeye adanmış kişiler; Yok Eden Enerji etkisine defalarca kapılarak yaşadıkları acılarla yoğruluyorlar ve bilinçlerini Sevgi’ye sabitlemenin mecburiyetini öğreniyorlardı. Bu kişiler, kendilerini sevgi uygulayıcısı olarak tanımlıyorlar.

Yirmi dört saati aşan uçak ve kara yolculuğunun ardından Pucallpa’ya varmıştım. Şehirde ulaşım üç tekerlekli motocarromotosiklet-taksilerle sağlanıyordu ve sokaklar yüzlercesiyle doluydu. Otele yerleştikten hemen sonra diğer katılımcılarla tanışmak üzere toplandık. Herkes önce kendisinden bahsedip daha sonra Ayahuasca seremonisine katılmasındaki sebebi paylaştığında hepimizin ortak niyetini görmek çok da güç olmamıştı: Travmalardan arınıp daha mutlu, iyi ve sevecen insanlar olmayı arzuluyor ve var oluş hakkında daha fazla bilgi sahibi olmak istiyorduk. Ne kadar muhteşem bir ekibin parçası olduğumu kısa sürede anlamıştım ve yalnız başıma gittiğim için ortama uyum sağlayamama ihtimaline karşı hissettiğim tedirginlikten dolayı kendimden utanmıştım. Tekrar dönüp baktığımda bu olumsuz hislerin ortaya çıkmasının yolculuğuma karşı duyduğum güvensizliğin belirtileri olduğunu anlıyordum. İlerleyen zamanlarda O’nunla tekrar bağlantıya geçerek güvende olma hâlini benimseyecek ve daha fazla akışta kalmayı öğrenecektim. Pucallpa’nın tropikal hava şartlarına alışmak ve yol yorgunluğunu üstümüzden atarak Ayahuasca seremonilerine gerekli enerjiyi toplamak adına birkaç gün, dinlenmekle geçmişti. Bir iki gün sonra öğlen vaktinde, Ayahuasca ve var oluş hakkında şamanlardan edinilen bilgiler temalı söyleşiye katıldık.

İlk Ayahuasca seremonisi günü gelmişti ve öğle yemeğinden sonra yalnızca su içilmesi önerildiği için oruç tutmaya başlamıştık. Bu orucun ertesi gün öğle yemeğine kadar devam etmesi gerekiyordu ve toplamda 24 saatlik süreler zarfında gün aşırı oruç tutacaktık. Midenin boş olması hem rahatsızlanmaları önleyecek hem de sindirim sisteminin yalnızca Ayahuasca ile meşgul olmasını sağlayacaktı. Bununla birlikte, katılımcılar arasındaki etkileşimden kaçınılmasını öneriyorlardı çünkü içe dönüş yolculuğumuzda her muhabbet, sürecinizi manipüle edebilir veya şifalanmamızı aksatabilirdi. Güneşin gökyüzünde yerini yıldızlara bırakmasıyla birlikte yuvarlak, etrafı sineklikle çevrilmiş ve Amazon nehrindeki gelgitler sebebiyle iki metreyi aşan tahta ayakların üzerindeki evlerin birinde toplandık. İlk Ayahuasca içtiğim akşam, mide krampları ve sabırsız bir ruh hâli içinde gecenin tamamlanmasını beklemekle geçmişti. Ertesi gün ilacın etki etmediğini düşünsem de ilerleyen günlerde aslında bedenimi, zihnimi ve ruhumu daha ileri seviyelere hazırladığını fark edecektim…

Sıradaki Ayahuasca seremonisi için otelden ayrılmıştık ve külüstür denilebilecek küçükçe bir minibüsle alana doğru yola koyulmuştuk. Ülkenin düşük refah seviyesiyle doğru orantılı, ana yollar dışında asfalt yola rastlanmıyordu. Şehrin aksi istikametine, ormana giden engebeli ve toprak yolların her bir çukurunda gürültülü gıcırdamaları ile emektar minibüs yapacağını yapmıştı ve stop etmişti! Bir anda karanlığın ortasında kaldığımızdan endişelenmemek elimde değildi. Tam anlamıyla I. Dünya Savaşı’ndan kalma görüntülü minibüsün güven vermediğine dair tedirginliğimizi daha önce söylemiş olmamıza rağmen yerine başka bir aracın sağlanmaması hâliyle hoşnutsuzluk yaratmıştı. Şoför minibüsü çalıştırmak için birçok defa marşa bassa da başarılı olamıyordu! Her başarısızlıkla sonuçlanan denemede kaygı seviyemiz artıyor ve motorun yeniden çalışacağına dair inancımız azalıyordu. Etrafta bizden başka araba yoktu ve zifiri karanlıktı. En sonunda istemeyerek de olsa minibüsten dışarı çıkıp yürümeye başladık. Kısa süre içerisinde gözlerimiz karanlığa alıştığında, kafamızın üstünde uzanan galakside parıldayan binlerce yıldız eşliğinde yaratılış şölenine davet edildiğimizi fark ettik. Klostrofobi dürtülerimizi test eden minibüs, meğerse bizi azat etmişti. Başlangıçta olumsuz olarak gözüken hadise, unutulmayacak bir hediyeyle karşımıza çıkıvermişti. İhtiyar minibüs, karşılaşabileceğimiz sıkıntıları sabırla kabul edebilmek ile günün sonunda yararımıza olacağını göstermek istiyor gibiydi. Hayat kimi zaman istemediğimiz doğrultuda seyredebiliyor, bazen fazlasıyla üzücü de olabiliyor ancak dünden bugüne var oluşunuzdaki gelişime odaklanabilirseniz; ruhsal ilerleyişiniz için acı veren deneyimlerin de gerekliliğini görebilirsiniz.

Şimdiye kadarki deneyimlediklerimin filmin fragmanı olduğunu tahmin edemezdim… Normalde Ayahuasca çayı, içildikten yaklaşık kırk beş dakika ile bir saat sonra etki ediyorken, beş dakika içinde hem bedenimde hem de zihnimde reaksiyonlar başlamıştı bile! İlacın tesiri yükselen bir ivmeyle güçleniyorken kendimi ortak tuvalette bulmuştum. İnsan bedeninin maddi âlemi yalnızca beş duyu organı ile sınırlı düzeyde algılaması mümkünken iki adımlık tuvalette beş duyu organımın kaldıramayacağı seviyede, rahatsız edici ve eş zamanlı uyarılar yükselerek artıyorken ben de duyularımı kontrol etmekle boğuşuyordum. Enerji boyutunun algı kapıları açılmıştı ve etkisi her saniye daha da katlanılmaz bir hâl almaya başlıyordu. İşte o zaman Mama Manuela’nın türkü söylemesinin ne kadar hayati önemi olduğunu anlamıştım. Çünkü Mama Manuela ses frekansı ile katılımcılara bir nevi koruma kalkanı oluşturuyordu ve katılımcılara yolculuğunda rehberlik ediyordu. Her bir saniye ömrümden ömür gidiyor ve ruhum Mama Manuela’nın enerjisinin kanatları altına girmek için yardım dileniyordu. Ruhu sıkıştıran bu cehennemsi enerji boyutunun içinde hapsolmuştum ve dehşete kapılmış durumdaydım. Git gide hayat nefesim tükeniyordu. Korku ve endişenin perde arkasındaki tezahürü, cehennemin katmanlarından biri olsa gerekti. Enerji boyutlarındayken içinde bulunduğun ruh hâlini bir ayna misali yansıtacağını daha sonra fark edecektim. Artık daha fazla dayanacak gücüm kalmamıştı… Ve bu düzlemde daha fazla var olamayacağımı biliyor ve mağlubiyeti kabul etmeye hazır olmuşken seyahatte yanımda getirdiğim Bhagavat−Gita’dan bir kıta aklımda canlanıverdi.

Bhakti Yoga kutsal Hint öğretileri üzerine iyice yoğunlaşmıştım ve tüm kalbimle sevgiye dönüşmek için son derece kararlıydım. Macaristan’da Krişna bilincini uzun yıllardır pratik eden adananların kurduğu Krişna Vadisi’nde festivale katılacaktık ve bunun için çok heyecanlıydım. Her tarafı yeşillerle çevrili köydeki tapınağa ulaştığımızda, dışarıda birçok adanan görmekten dolayı çok mutlu olmuştum. Arabadan çıkarak tapınağın girişine geldiğimizde insanların yüzlerinin bembeyaz ve ışıl ışıl parıldadığını fark etmiştim. Kutsal metinler neticesinde adananların suratlarındaki nuru görmemek elde değildi ve içimden ”BAŞARMIŞLAR“ diye haykırıyordum: ”Evet, kalplerindeki saflık yüzlerinde tezahür etmiş!“

Budapeşte şehir merkezine üç saat mesafedeki Krişna Vadisi, Avrupa genelinde en büyük üçüncü organik mahsul elde eden köy olmasına rağmen elektrik kullanılmamaktadır. Komünün sürdürülebilir olması için her kişinin özelliğine göre bir görev vermişler ve adananlar arasında para alışverişinin geçersiz olması ile kişilerin önceliğinin kendileri değil toplumun çıkarını korumak olması sağlanmış.

Bir gün dinlenmenin ardından ikinci seremonide Ayahuasca çayının dozunu çok az daha arttırmaya karar vermiştim. Bu sefer daha fazla içecek olsam da haddimi biliyor ve ucunu kaçırdığım taktirde ne kadar zor bir deneyim olabileceğinden temkinli yaklaşıyordum. Bu sırada, çay dediğime bakmayınız lütfen; soğuk, kahverengi, balçık kıvamında ve ikinci defa içmeye kalktığınızda katlanılamaz bir tada evriliyor. Mama Manuela katılımcıların ortasında ritüellerini gerçekleştirirken, üç defa (her tur yüz sekiz) tesbih çekerek O’nun adını zikrettim. Ayahuasca ve sonra Nayorao içtikten çok kısa bir süre sonra bedenimde ve zihnimde etkileri gelmeye başlamıştı. Bedenin varlığını sürdürebilmesi için hiç durmadan çalışıyor olmasının yanı sıra bu bedensel fonksiyonlarda söz sahibi olmadığımı hücresel boyutta gözlemlediğimde, şaşkınlığın kısa sürede bedende hapsolma hissiyatına dönüşmesiyle korkunun hâkimiyeti ele geçirmesi beni çok derin nefesler alıp vermeye itmişti. Bulunduğum zihin düzleminde ne bedenin içinde var olmayı ne de bedeni terk etme ihtimalini sindiremeyecek gibiydim.

Kontrolünüzün haricinde karşılaştığınız enerji akımlarının eğer kökü sevgiye bağlanmıyorsa deyim yerindeyse fitil fitil burnunuzdan geliyor. Korku, endişe, sıkkınlık, sabırsızlık vb. hislere hapsolup, Yok Eden Enerji etkisiyle sürece devam etmeyi hiç istemezsiniz… Ayahuasca, her neyle karşılaşırsanız karşılaşın ”sevgi gözlüğünüzü“ yüzünüzden eksiltmemeniz gerektiğini acımasızca öğretiyordu ancak sonrasında eksik etmeyeceğiniz için minnettar olmamak da mümkün değildi. Seremonilerde, iki kaşımın ortasına odaklanarak Yaratıcı ile bağlantıda kalmaya çalışıyordum ve ”karanlık ancak sevgi ile aydınlanabilir“ gibi telkinler Hayat Veren İyi Enerji etkisinde akışta kalabilmem için bana yardımcı oluyordu.

Amazon ormanlarındaki ikinci haftaya giriyorduk ve artık vücudumda sinekler tarafından ısırılmadık santimetrekare kalmamıştı. Her yerimin kaşınmaktan dolayı kabuk tutması yetmiyormuş gibi kaldığım küçükçe kulübenin kapı altlarını havlularla kapatmış olmama rağmen her gün üç beş tane hamam böceğiyle karşılaşmam Amazon Ormanının güldürmeyen şakasıydı. Dördüncü seremoniden bir önceki akşam ise kulübemde biri büyükçe olmak üzere iki tane akreple karşılaşmıştım. Bir taraftan el feneriyle akrepler hareket ederken gözümden kaçırmamaya çalışıyor, diğer taraftan süpürgeyle onları dışarıya doğru yönlendirmeye çalışıyordum. Küçüklüğümde bir kere ölü akrep görmüştüm, onu da hayal meyal hatırlıyorum ve ilk defa canlı akreple karşılaşıyor olmamın uyandırdığı korkuyu engelleyememiştim. Akşam uykuya dalma sürecinde ormanın içinden gelen sayısız böcek, kuş ve hayvan seslerinin üstüne metal levhayla örtülmüş çatıya sayısız defa tepemdeki ağaçların meyvelerinin düşmesi meteor etkisi yaratıyordu ve dehşetle yatağımdan zıplamama sebep oluyorlardı. Uyumak niyetiyle yatağa uzanmıştım ancak uyanıklık ile rüya arasında bir zihin düzlemine sıkışmıştım. Ayahuasca enerjisi ölüm korkumla yüzleşmemi istiyordu. Evet, Ayahuasca etkisinde değildim ancak uyanıklık ile rüya arasındaki düzlemde belki iki üç saat boyunca ölümün bilinmezliğinin getirdiği endişe içinde deyim yerindeyse boğulmuştum. Benim için tam anlamıyla bir travma olan gece güneşin doğmasıyla sonlanmış olmasından dolayı mutluydum ama ruhen ve bedenen çok yorulmuştum. Ertesi akşam seremoni öncesinde meditasyona oturarak iyi niyetle çıktığım yolculuğumda bana yumuşak davranması için O’na yalvarıyordum. Hare Krişna maha mantrasını zikrederken O’nun ve Sevgi’sinin alnımın ortasında kalıcı olmasına niyet etmiştim. Evvelsi akşam ölüm korkusuyla yoğrulmuştum ve bu yüzden daha az dozda Ayahuasca içerek kendime daha fazla yüklenmek istemedim. Önceki akşamlardaki gibi öğretileri sevgiyle ve saygıyla karşılamak için odaklanıyordum.

Ayahuasca’nın etkisinin gelmesiyle secdeye yattım, zihnimde Krişna’nın suretiyle birlikte üçüncü göz bölgesine odaklandım. İki elimi avuçlarımdan birleştirdim ve baş parmaklarımı eklem kısmından kırarak işaret parmaklarıma yapıştırdım. Daha sonra baş parmaklarımın eklem kısmından kırdığım yerleri, burnumun kaşlarımla birleştiği noktalara bastırdığımda alnımın ortasına daha kolay odaklanabildiğimi keşfettim. Dakikalarca zihnime hiçbir düşünce akmamıştı ve zihnimden bağımsız kalabilmek su üstünde sırt üstü batmadan yüzerken güneşin seni şefkatle okşaması gibiydi bir şeydi...

Amazon ormanlarında geçirdiğim on beş gün boyunca akrep, tarantula, yılan, hamam böceği, Amazon karıncaları (serçe parmak büyüklüğündeler), papağan, tropik kuşlar, tavuk vb. birçok hayvanla ve çeşitli bitki, çiçek ve ağaç türüyle karşılaşmıştım. Ormanın içinde hiç durmadan doğumlar ve ölümler gerçekleşiyordu. İnsanların ormanları terk edip kentler inşa etmelerini şimdi daha iyi anlamıştım. Aslında oluşturmak istedikleri komünitede odak noktası konfor değilmiş, ölüm fikrini halının altına süpürmek istiyorlarmış. Şehirliler olarak ölümü konuşmayı sevmiyoruz ve sanki hiçbir zaman ölmeyecekmişiz gibi yaşamaya devam ediyoruz. Ölüm, var oluşun bir parçası değilmişçesine yaşadığınız takdirde kendinize doğru soruları sormanız çok mümkün değildir. Bilinçlere uygulanan asfaltlı makyajla insanlar ölümü düşünmediklerinden kutsal metinlere de yönelemiyorlar.

Sevgili Arjuna, Bana adanmış saf hizmetle meşgul olan, meyvesel faaliyetlerin ve akli tahminlerin pisliğinden özgür olan, Benim için çalışan, Beni yaşamındaki en yüce kazanç haline getiren ve bütün canlı varlıklara dostça davranan kişi kesinlikle Bana gelir. (Bhagavat−Gita 11. Bölüm 55. Kıta)

Yaratıcı'nın varlığı üstüne tartışanlar olabilir. Ancak Yaratıcı'ya odaklanarak meditasyon yapıldığında tarifsiz duygular deneyimlenebildiği bir gerçektir. Örneğin Atlas Okyanusu üstüne meditasyon yaparsanız benzer bir deneyimi beklemeniz sonuçsuz çıkacaktır. Bu somut bir şeydir ve Yaratıcı'nın varlığını deniyimlemenin somut bir kanıtıdır.

Bhagavat−Gita 11. bölüm ve 55. kıta kutsal yazıtların kalbi olarak görülmektedir ve hayatınızda aldığınız her aksiyonda merkeze Yaratıcı’yı ekleyerek O’na hizmet etme motivasyonuyla bilincimizi geliştirdiğimiz takdirde bir sonraki sayfada ebedi Krallığa gidebileceğimiz açıklanmıştır.